Dدرون حزبی مکالمات در سراسر آسیا اغلب توسط یک بحث قدیمی متحرک شده است. در پویایی اقتصادی، وضعیت بافت شهری و شور و نشاط زندگی مدنی، کدام شهر برتر است: هنگ کنگ یا سنگاپور؟ تا همین چندی پیش، برای بانیان که یک دهه در آنجا کار کرد، آشکار بود که هنگ کنگ برنده شد. اما اخیراً تعادل تغییر کرده است. واضح است که دیگر مسابقه ای وجود ندارد. بازی به نفع سنگاپور تمام شده است. در نتیجه، بانیان به آنجا نقل مکان کرده است.

هنگ کنگ و سنگاپور که زمانی فقیر بودند، داستان های موفقیت شگفت انگیزی برای گفتن دارند. هر دو مرکز مالی بین المللی، تجارت، حمل و نقل و گردشگری هستند. هر دو باهوش ترین ذهن های حرفه ای را به خود جذب کرده اند. هر دو دانشگاه های جهانی ساختند. هیچ چیز بر درام فضای توپوگرافی هنگ کنگ برتری ندارد. فکر کردن به شهری تمیزتر و سبزتر از سنگاپور سخت است.

تحمیل یک قانون سختگیرانه امنیت ملی در سال 2020، شکست آشکار در مسیر هنگ کنگ بود. این قانون به هر چشم اندازی از دولت نماینده بیشتر پایان داد و فضا را برای بیان مدنی محدود کرد. ده ها فعال، وکلا و سیاستمدار در زندان هستند. محدودیت‌های شدید مسافرتی همه‌گیر، حس کلاستروفوبیا را تشدید کرد. حدود 200000 مهاجر در سه سال گذشته هنگ کنگ را ترک کرده اند، به همراه تعداد بیشتری از هنگ کنگی ها. در مقابل، در سال 2022 تعداد متخصصان خارجی در سنگاپور 16 درصد رشد کرد، در میان آنها Banyan.

اما یک واگرایی عمیق‌تر در عملکرد اقتصادی رخ داده است، که رهبران هر دو مکان همیشه خواستار قضاوت بیش از هر چیز بوده‌اند. در سال 1997، سال بازگشت هنگ کنگ به چین، این دو شهر تولید ناخالص ملی برای هر نفر بسیار مشابه بود (26376 دلار در سنگاپور، 27330 دلار در هنگ کنگ). امروز سنگاپور 1.7 برابر بیشتر از هنگ کنگ است. اقتصاد سنگاپور از سال 2017 یک هفتم رشد کرده است. هنگ کنگ اصلا نیست

در واقعیت، هنگ کنگ هرگز آنطور که ادعا می کرد آزاد نبود. کارتل‌ها یا انحصارطلبی‌ها در بخش‌های دیگر در بخش‌های برق، ساخت‌وساز و سوپرمارکت‌ها فعالیت می‌کنند. اقتصاد سنگاپور نوآورانه تر و متنوع تر است. با توجه به رکود اقتصادی چین، سنگاپور اکنون در منطقه پر جنب و جوش تری قرار دارد.

با این حال، بزرگترین واگرایی در حکمرانی است که توسط دونالد لو در دانشگاه علم و فناوری هنگ کنگ تعریف شده است. جوممجله سنگاپوری جدید، به عنوان «ظرفیت پیش بینی، برنامه ریزی و آمادگی برای آینده». با آن آزمون، هنگ کنگ به طرز غم انگیزی شکست می خورد. پاسخ دولت به فرصت‌های شغلی ضعیف، ترغیب جوانان هنگ‌کنگ به جستجوی کار در آن سوی مرز است.

سیاست سختگیرانه «صفر کووید» آن، با تقلید از سرزمین اصلی چین، جایگاه آن را به عنوان یک مرکز مالی بین‌المللی تضعیف کرد. مانند سرزمین اصلی، هنگ‌کنگ هم دچار مشکل شد و نتوانست به سرعت واکسن قدیمی را به سرعت واکسینه کند. مرگ و میر بیش از حد به ازای هر 100000 نفر تقریباً سه برابر بیشتر از سنگاپور بود.

هنگ کنگ نیز به معنای واقعی کلمه مکان سخت تری برای زندگی است. حضور خارجی های ثروتمند که قیمت ملک را بالا می برند، برنامه های بزرگ مسکن عمومی را می طلبد. با این حال، تسلط سرمایه گذاران املاک هنگ کنگ به قدری قوی است که کمتر از 50 درصد از جمعیت در خانه های عمومی زندگی می کنند، که برای آن 6 سال انتظار وجود دارد. در سنگاپور این رقم بیش از 80 درصد است. اجاره‌های خصوصی، که در هر دو مکان بالاست، در هنگ کنگ، برای آپارتمان‌های بدتر، حتی تندتر است.

سنگاپور بهشت ​​نیست. خوشایند بافت شهری آن عمدتاً به لطف زحمات کارگران مهاجر خارجی است که نزدیک به یک سوم نیروی کار را تشکیل می دهند. سهم آنها یک نقطه کور کنجکاو است. در همین حال، سیاست و جامعه مدنی به شدت محدود شده است: ممکن است به دلیل در دست داشتن پلاکاردی با چهره ای خندان دستگیر شوید. رسانه ها به طرز عجیبی رام شده اند، در حالی که روزنامه نگاران خارجی، واضح است که اینجا در رنج هستند. استفاده سنگاپور از مجازات اعدام با نزدیک به 500 اعدام در سه دهه گذشته، که 70 درصد آنها برای جرایم مواد مخدر بوده است، وحشتناک است.

با این حال، آینده بسیار روشن‌تری برای جوانان سنگاپور نسبت به همتایان آن‌ها در هنگ کنگ متصور است. آنها به آرامی به مرزهای سفت و سخت سنگاپور فشار می آورند. در این ماه، برای اولین بار، چند صد فعال در روز کارگر گرد هم آمدند و خواستار حقوق بیشتر برای کارگران خارجی شدند. راه اندازی از جوم نشان دهنده تمایل فزاینده برای صداهای مستقل است. در مقابل، در هنگ کنگ، یک وب‌سایت خبری حمل‌ونقل که ایمنی جاده‌ای را ترویج می‌کند، این هفته آخرین هدف مقامات شد و مجبور به تعطیلی شد. سنگاپور بر سر دوراهی قرار دارد. هنگ کنگ به بن بست رسیده است.

از Banyan، ستون نویس ما در آسیا بیشتر بخوانید:
نزدیکترین متحدان هند و اقیانوس آرام آمریکا در حال آرامش هستند (4 مه)
در مورد چین، نخست وزیر ژاپن خواهان دیپلماسی است نه جنگ (22 آوریل)
مایکل لیپتون: مرد بزرگ اصلاحات ارضی (20 آوریل)

همچنین: چگونه ستون بانیان نام خود را گرفت