جیO اول، یک شرکت هواپیمایی هندی ارزان قیمت، در ماه مه به دلیل سنگینی چهار سال خسارت، استناد به نقص ایمنی و سردرگمی عملیاتی که در ژانویه منجر به پروازی از بنگلور به دهلی شد که بار حمل می کرد، اما یک سوم مسافران خود را فراموش کرد، سقوط کرد. حداقل این شرکت دارای دارایی های ارزشمندی به شکل حدوداً 45 هواپیمای سرگردان در فرودگاه های هند بود. و به عنوان یک پرونده با اولویت بالا، ظاهراً در معرض رسیدگی سریع به ورشکستگی قرار گرفت.

انحلال سریع و استقرار مجدد دارایی‌ها مزایای آشکاری برای صنعت هوانوردی، طلبکاران آن و احتمالاً برای رقبایی دارد که می‌خواهند هواپیماهای آن را خریداری کنند تا در پاسخ به پروازهای فشرده، ظرفیت خود را افزایش دهند. نه چندان سریع، به نظر می رسد دادگاه رسیدگی کننده به پرونده Go First اکنون می گوید. به جای اینکه اجازه دهد دارایی‌های قابل شناسایی به راحتی مانند هواپیماهای این شرکت در حالی که دارایی‌های مالی پیچیده‌تر باز می‌گردند، بازپس گرفته شوند، تمام دارایی‌های شرکت هواپیمایی را تحت کنترل خود قرار داده است.

موانع پیش رو Go First نشان دهنده مشکلات طولانی مدت ورشکستگی در هند است. قرار بود اینها با کد ورشکستگی جدیدی که در سال 2016 معرفی شد حل شود. مقررات این کد، قدرت را از شرکت های بدهکار، که با انبوهی از قوانین قبلی محافظت می شدند، به طلبکارانشان منتقل کرد. این اجازه داد تا سرانجام برخی از مراحل ورشکستگی پایان ناپذیر به پایان برسد، برای مثال فروش اجباری فولاد اسار، یک غول صنعتی که از سال 2002 به طلبکاران مختلف نکول کرده بود. پیامی بزرگ‌تر ارسال کنید – که خطر اعطای وام به مشاغل هندی را می‌توان با اطمینان از اینکه وثیقه به راحتی قابل انتقال است کاهش داد. این استدلال می‌گوید که این به کاهش هزینه‌های استقراض برای شرکت‌های بزرگ هند کمک می‌کند.

با وجود چند موفقیت مانند اسار، رژیم به وعده خود عمل نکرده است. یکی از مشکلات همیشگی نرخ پایین بازیابی مطالبات طلبکاران بوده است. در هفت سال گذشته، وام دهندگان شرکتی که طرح حل موفقی ارائه کرده بود، به طور متوسط ​​32 درصد از مطالبات خود را دریافت کردند. و از هر چهار شرکت ورشکسته فقط یک نفر چنین طرحی را ارائه می کند. سه چهارم باقیمانده پرونده ها به انحلال ختم می شود که میانگین نرخ بازپرداخت طلبکاران 7 درصد بدهی آنها است.

ارقام رسمی ممکن است بازده واقعی بدهکاران طلبکاران را اغراق کند. آنها هیچ توجهی به زمان و تلاش درگیر در این فرآیند نمی‌کنند – دومین مشکل کد که در عمل اعمال می‌شود. طبق قانون، پرونده ها باید ظرف 330 روز حل و فصل شوند. آخرین به روز رسانی سه ماهه توسط مدیر قانون، هیئت ورشکستگی و ورشکستگی هند، نشان می دهد که پرونده های منتهی به انحلال به طور متوسط ​​456 روز طول می کشد تا به نتیجه برسد. میانگین برای مواردی که شرکت از طریق یک طرح حل و فصل جان سالم به در برد، 614 روز بود. تعداد درخواست‌هایی که بیش از دو سال طول می‌کشد در ۱۲ ماه منتهی به مارس ۲۰۲۲ به ۸۵ مورد رسیده است، در حالی که یک سال قبل از آن ۱۵ درخواست بود. وکلای ورشکستگی غر می زنند که ارائه درخواست در وهله اول سخت تر می شود و اکنون ممکن است چند سال طول بکشد.

اصلاح روند ورشکستگی هند ممکن است نیاز به بازنگری در قانون داشته باشد. برای مثال، می‌تواند با تمایز واضح‌تر بین دارایی‌های مشهود و کمتر ملموس از نوع دارایی‌هایی باشد که از لحاظ تاریخی اجازه می‌دادند چیزهایی مانند واگن‌های راه‌آهن به سرعت بازپس گرفته شوند و در حوزه‌های قضایی مانند آمریکا اجاره داده شوند.

سیستم ورشکستگی نیز به منابع بیشتری نیاز دارد. با افزایش تعداد پرونده ها، تعداد پرونده ها نیز افزایش می یابد (نمودار را ببینید). برخلاف دادگاه‌های قدیمی هند که اغلب در ساختمان‌های کاخ محصور شده‌اند، شلوغ‌ترین انجمن ورشکستگی این کشور در بمبئی طبقه بالایی از یک ساختمان قدیمی ویران شده متعلق به MTNL، یک ارائه دهنده مخابراتی دولتی بیمار. در تئوری، پنج دادگاه آن شش ساعت در روز کار می کنند. وکلا می گویند که در عمل چهار ساعت متداول تر است. بدون قاضی کافی برای استقرار هر پنج شعبه، برخی از سالن‌های دادگاه خالی می‌مانند. همانطور که یک بانکدار خشمگین که در بسیاری از ورشکستگی ها دخیل است، می گوید: “هیچ کس اکنون برنده نیست.” ■

برای اینکه در صدر بزرگ‌ترین داستان‌های کسب‌وکار و فناوری قرار بگیرید، در آخرین خبر، خبرنامه هفتگی مختص مشترکین ما ثبت‌نام کنید.