آهواپیمای اسرائیلی به مدت پنج روز نوار محاصره شده غزه را کوبیدند، از 9 مه، مقامات در اورشلیم در تلاش بودند تا به این نکته اشاره کنند که آنها فقط شبه نظامیان جهاد اسلامی فلسطین را هدف قرار می دهند.پیج). این یک گروه کوچک رادیکال است که توسط ایران تامین مالی می شود و به سمت شهرهای اسرائیل راکت شلیک می کرد. استراتژی اسرائیل روشن بود. می خواست حماس، جنبش اسلامگرای بزرگتری که غزه را کنترل می کند، از مبارزه دور بماند. این به این دلیل است که زرادخانه بسیار بزرگ تری از راکت ها دارد که بسیاری از آنها توسط ایران ارائه شده است و می توانند زندگی در اسرائیل را به طور موثرتری فلج کنند.
مرورگر شما پشتیبانی نمی کند
استراتژی کار کرد. حماس تا زمانی که با میانجیگری مصر آتش بس برقرار شد، در حاشیه ماند. اسرائیل امیدوار است که بین دو متحد ایران در مرزهایش شکاف ایجاد کرده باشد. این توافق تلاش‌های ایران را برای استفاده از نیروهای نیابتی‌اش برای پیشبرد جاه‌طلبی‌های منطقه‌ای‌اش و حمله – هرچند غیرمستقیم – به دشمنان اصلی‌اش یعنی اسرائیل و آمریکا به عقب انداخت.
نیروهای نیابتی ایران همواره یکی از بخش‌های کلیدی فشار آن برای اثبات خود به عنوان یک نیروی منطقه‌ای بوده‌اند. از اوایل دهه 1980، گروه های مورد حمایت ایران مانند حزب الله، یک حزب شبه نظامی در لبنان، و سازمان بدر در عراق نقش بزرگی در سیاست خارجی جمهوری اسلامی ایفا کردند. همچنین قدرت خود را از طریق حمایت از حوثی‌ها که سعودی‌ها در یمن و همچنین حزب‌الله و جناح‌های فلسطینی را تهدید کرده‌اند، نشان داده است.
بهنام بن طالبلو از بنیاد دفاع از دموکراسی ها، یک اندیشکده در واشنگتن، می گوید که نیروهای نیابتی ایران هم رسالت ایدئولوژیک صدور انقلاب اسلامی را انجام می دهند و هم ابزار دیپلماسی و زور هستند. دی سی. با بهبود روابط اسرائیل با همسایگانش از طریق توافقنامه ابراهیم، که در سال 2020 موافقت کرد روابط رسمی با چهار کشور عربی برقرار کند، آنها روز به روز اهمیت بیشتری پیدا کردند.
اسرائیل تا حد زیادی از طریق حملات هوایی مداوم موفق شده است ایران را از پایگاه نظامی دائمی در سوریه محروم کند. با این حال نتوانسته است از دستیابی نیروهای نیابتی ایران، حزب الله و حماس، از ایجاد زرادخانه های قابل توجه در لبنان و غزه جلوگیری کند. اینها ممکن است تهدیدی برای اسرائیل نباشد. اما آنها به اندازه کافی برای آن خطر ایجاد می کنند که به دنبال آتش بس غیر رسمی با آنها باشد. در سه عملیات اخیر اسرائیل در غزه، حماس را هدف قرار نداده است. به همین ترتیب، از زمان پایان جنگ با حزب‌الله در سال 2006، به نظر می‌رسد که این دو توافق کرده‌اند که اگرچه می‌توانند در خاک سوریه با یکدیگر مقابله کنند، اما در لبنان از انجام این کار خودداری کنند.
به هر حال محدودیت هایی برای قدرت نیابت های ایران وجود دارد. راز زیمت، ناظر ایران در موسسه مطالعات امنیت ملی اسرائیل وابسته به دانشگاه تل آویو، می گوید: «در نهایت حزب الله و دیگر شبه نظامیان شیعه برای نجات اسد در سوریه کافی نبودند. ایران مجبور شد نیروهای خود را مستقر کند و در سال 2015 از روسیه برای جلوگیری از سقوط رژیم سوریه التماس کرد. در یمن نیز، اگرچه عرضه موشک‌ها و پهپادهای ایران به حوثی‌ها کمک کرد تا سعودی‌ها و متحدان آنها را تحت فشار قرار دهند، اما برخی از حملات پیچیده‌تر، مانند حملاتی که به تأسیسات نفتی سعودی‌ها در سپتامبر 2019 انجام شد، انجام شده است. توسط خود ایران انجام شد.
در حالی که نیروهای نیابتی مانند حماس از حمایت خیرخواه خود استقبال می کنند، اما برنامه های خود را نیز دارند. اینها همیشه با تهران همخوانی ندارند. چنین گروه هایی طبیعتاً منافع حوزه های محلی خود را در نظر می گیرند. بنابراین آنها همیشه آماده انجام پیشنهاد ایران نیستند. در هفته های اخیر اسرائیل از این پویایی در غزه سوء استفاده کرده است. ایران می خواهد مشتریان فلسطینی خود در آنجا به عنوان خاری دائمی در چشم اسرائیل عمل کنند. اما همانطور که حملات اخیر اسرائیل روشن می کند، این لزوما به نفع مردم محلی نیست.
مانند پیجحماس از ایران کمک مالی می گیرد. بر خلاف پیجبا این حال، این کشور مسئول واقعی اداره غزه است. همچنین امیدوار است روزی رهبری جنبش گسترده فلسطین را بر عهده بگیرد. در نتیجه حماس در رابطه با ایران دوپاره شده است. برخی از اعضا آشکارا از جمهوری اسلامی حمایت می کنند. دیگران، از جمله یحیی سینوار، رئیس حماس در غزه، تلاش می‌کنند تا به وضوح کمتر در یک راستا باقی بمانند. اسرائیل با کاهش محاصره ای که در غزه با همکاری مصر اعمال کرده است، این تقسیم را تشویق کرده است. به 20000 کارگر روزمزد اجازه داده است که وارد اسرائیل شوند، جایی که به شدت پول مورد نیاز خود را به دست می آورند. از آنجا که آقای سینوار نمی‌تواند این را به خطر بیندازد، او تمایلی به پیوستن به ساختار فرماندهی مشترکی که ایران به دنبال ایجاد آن برای نیروهای نیابتی خود در مرزهای اسرائیل است، ندارد.
بزرگترین نقطه ضعف استراتژی نیابتی ایران نزدیکتر به کشور است. در حالی که اقتصاد کشور در حال فروپاشی است، سرمایه گذاری منابع اندک برای تسلیح شبه نظامیان خارجی، خشم ایرانیان را دامن می زند. و از قضا، اگرچه نیابت های آن در سیاست خارجی ایران نقش محوری داشته اند، موقعیت آن در خاورمیانه با ابزارهای متعارف تری تقویت شده است. ایران در 10 مارس موافقت کرد که روابط دیپلماتیک خود را با عربستان سعودی بازگرداند، امیدوار است که این امر تا حدودی به پایان انزوای اقتصادی این کشور کمک کند. با این حال، تا زمانی که ایران در جای دیگر منطقه را بی‌ثبات کند، دیگران به فشار علیه ایران ادامه خواهند داد. به جای تقویت قدرت ژئوپلیتیکی ایران، این گروه‌ها خطر تبدیل شدن به یک مانع بزرگ را دارند. ■
