منکما ریویچی در موزه‌ای که مادرش در یوناگونی، جزیره‌ای استوایی با حاشیه‌های مرجانی و پاسگاه جنوب غربی ژاپن ساخته است، قرار دارد. ظروف سفالی بزرگ، سبدهای پیچیده و منسوجات فاخر با چاپ گل قفسه ها را پر کرده است. در یکی از ویترین ها یک کتاب فرسوده وجود دارد: فرهنگ لغتی که زن برای حفظ زبان محلی خود به نام دونان جمع آوری کرده است. آقای ایکما یکی از تعداد رو به کاهش افرادی است که هنوز هم می توانند آن را صحبت کنند.
مرورگر شما پشتیبانی نمی کند
یوناگونی یکی از نیم دوجین زبان بومی است که در جزایر ریوکیو صحبت می شود. زنجیره جزیره، که شامل اوکیناوا می شود، تقریباً از کیوشو تا تایوان امتداد دارد و زمانی یک پادشاهی مستقل بود. این موقعیت نامطمئن مدت‌هاست که Ryukyus به میدان جنگ برای همسایگان بزرگ‌تر زنجیره تبدیل شده است. زبان های آن در میان قربانیان آنهاست.
اگرچه زبان‌های ریوکیوایی و ژاپنی به یک خانواده تعلق دارند، زبان شناسان بر این باورند که آنها تقریباً به اندازه انگلیسی و آلمانی مشترک هستند. اما هنگامی که ژاپن جزایر را در دهه 1870 ضمیمه کرد، زبان های ریوکیوایی را صرفاً گویش ژاپنی اعلام کرد. آنها در مدارس ممنوع شدند. دانش آموزانی که اصرار به صحبت با آنها داشتند مجبور شدند پلاکاردهای تحقیرآمیز را به گردن خود ببندند.
خانواده های ریوکیوان زبان ها را در خانه زنده نگه داشتند. سپس، پس از جنگ جهانی دوم، آمریکا اوکیناوا را اشغال کرد و در تلاش برای دور کردن جزیره‌نشینان از بقیه ژاپن، بازگشت به زبان‌های ریوکیوانی را تشویق کرد. با این حال، آمریکا احتمالاً با مرتبط ساختن زبان های محلی با اشغال غیرمحبوب خود، نابودی آنها را تسریع کرده است. پاتریک هاینریش از دانشگاه Ca’ Foscari ونیز می گوید: «زبان ژاپنی به ابزاری برای رهایی ریوکیوس ها از دست آمریکایی ها تبدیل شد.
دهه‌ها غفلت خسارت‌های زیادی به همراه داشت. در سال 2009 یونسکو هر شش زبان ریوکیوایی را (که تقریباً متقابل نامفهوم هستند) به شدت یا به شدت در معرض خطر اعلام کرد. فعالان Ryukyuan از آن زمان تا حدی در احیای استفاده از آنها، به ویژه در اوکیناوا، پیشرفت کرده اند. با این حال زبان ها هنوز در خطر هستند. و عدم تمایل ژاپن به شناخت آنها به عنوان زبان های متمایز به فعالان کمکی نمی کند. آقای هاینریش خاطرنشان می‌کند که برای انجام این کار، باید اذعان کرد که ریوکیوس‌ها چقدر اخیراً و در چه شرایطی بخشی از ژاپن شده‌اند: «این شما را به تاریخ می‌برد».
زبان دونانی احتمالاً تهدیدآمیزترین زبان است. فقط حدود 100 نفر آن را روان صحبت می کنند. بنابراین دولت یوناگونی دوره های اختیاری دونان را در مدارس در دسترس قرار داده است. موراماتسو مینورو از هیئت آموزش محلی، که اهل هونشو است اما زبان جزیره ای را آموخته است، تلاش هایی را برای جمع آوری لغت نامه های جدید دونان رهبری کرده است. یک ضرب المثل دونان وجود دارد که مخاطرات را خلاصه می کند: «اگر زبان را فراموش کنی، جزیره را فراموش کرده ای. اگر جزیره را فراموش کنی، پدر و مادرت را فراموش کرده ای.» با این حال، تصور چنین اقدامات متواضعانه ای برای نجات دونان دشوار است. آقای ایکما امیدوار نیست. او می‌گوید: «دونان سرانجام ناپدید می‌شود.■
