تیسه سال پیش از این قرار بود دولت هند فهرستی طولانی از سوالات اساسی اما مهم را به شهروندان خود ارائه کند. چند نفر در خانه شما زندگی می کنند؟ این از چه چیزی ساخته شده است؟ توالت داری؟ یک ماشین؟ اتصال به اینترنت؟ این پاسخ ها داده های سرشماری قبلی کشور در سال 2011 را تازه می کند، که با توجه به توسعه سریع هند، به شدت قدیمی بود. با این حال، به دلیل قرنطینه کووید-19 در هند، این سؤالات هرگز پرسیده نشد.

تقریباً سه سال بعد، و اگرچه هند رسماً همه گیری را پشت سر گذاشته است، هیچ تلاشی برای برنامه ریزی مجدد سرشماری ده ساله صورت نگرفته است. این ممکن است تا پس از انتخابات پارلمانی در سال 2024 یا اصلاً اتفاق نیفتد. سیاستمداران مخالف و کارشناسان توسعه بوی موش می دهند.

نارندرا مودی اغلب دستاوردهای خود را اغراق می کند. به عنوان مثال، ادعای نخست وزیر هندو-ناسیونالیست مبنی بر اینکه تمام روستاهای هندی در ساعت او برق گرفته اند، این تعریف را نادیده می گیرد: فقط ساختمان های عمومی و 10 درصد خانوارها نیاز به اتصال دارند تا روستا به عنوان چنین حساب شود. و سه سال پس از اینکه آقای مودی هند را «بدون اجابت مزاج باز» اعلام کرد، میلیون‌ها روستایی هنوز در حال پاکسازی دیوارهای دیواری هستند. عدم وجود اطلاعات به روز سرشماری بررسی چنین ادعاهای متورم را دشوارتر می کند. این یک فاجعه برای مجموعه وسیعی از سیاست‌گذاری‌های متکی بر جمعیت و داده‌های توسعه است.

اولین سرشماری مناسب هند در سال 1881 توسط مدیران استعماری بریتانیا انجام شد، که محاسبه کردند یافتن اطلاعات بیشتر در مورد رعایای خود به آنها در تحکیم قدرت کمک می کند. هند مستقل همچنان هر دهه یک بار برگزار می کند. از داده‌های سرشماری برای تعیین اینکه چه کسی کمک غذایی دریافت می‌کند، چقدر به مدارس و بیمارستان‌ها در سراسر کشور پرداخت می‌شود، و نحوه ترسیم مرزهای حوزه انتخابیه استفاده می‌شود. آنها همچنین مبنای بررسی‌های دقیق‌تر و نمونه نماینده‌ای در مورد مصرف خانوار، معیار کلیدی فقر، و نگرش‌های اجتماعی و دسترسی به مراقبت‌های بهداشتی، آموزش و فناوری هستند.

برای مدتی سیاستگذاران می توانند با تخمین ها خود را کنار بگذارند، اما در نهایت باید با اعداد دقیق اصلاح شوند. پروناب سن، رئیس سابق کمیسیون ملی آمار که در این زمینه کار می‌کند، می‌گوید: «در حال حاضر ما به داده‌های سرشماری سال 2011 تکیه می‌کنیم، اما می‌دانیم که نتایج ما تا حد زیادی کاهش خواهد یافت، زیرا از آن زمان همه چیز بسیار تغییر کرده است. بررسی مصرف خانوار و داده های بد منجر به سیاست بد می شود. یک مطالعه در سال 2020 تخمین زد که حدود 100 میلیون نفر ممکن است کمک های غذایی را که حق دریافت آن را داشتند، از دست داده باشند، زیرا سیستم توزیع از اعداد ده ساله استفاده می کند.

به همین ترتیب، قبل از ساختن مدارس و استخدام معلمان، دانستن چند کودک در یک منطقه مهم است. نارایانان اونی، که به دولت در مورد سرشماری مشاوره می دهد، می گوید که ضعف آموزشی ناشی از فقدان چنین دانشی به ویژه در شهرهای با رشد سریع مانند دهلی یا بنگلور شدید است. ما اساساً نمی دانیم که اکنون چند نفر در این مکان ها زندگی می کنند، بنابراین برنامه ریزی مناسب برای خدمات عمومی واقعاً دشوار است.

وزارت کشور، که مسئول سرشماری است، همچنان به تعویق انداختن آن به دلیل همه‌گیری سرشماری می‌پردازد که اخیراً در پاسخ به سؤال پارلمان در 13 دسامبر است. این سازمان گفت که تأخیر «تا دستورات بعدی» ادامه خواهد داشت و هیچ چارچوب زمانی برای ازسرگیری جمع‌آوری داده‌ها ارائه نمی‌کند. بسیاری از آماردانان و دانشمندان علوم اجتماعی با این توضیح گیج شده اند: بیش از یک سال است که هند برگزاری انتخابات و دیگر رویدادهای بزرگ سیاسی را از سر گرفته است.

درست است، روند سرشماری مستلزم آموزش حدود 3 میلیون “سرشماری” است تا با پرسشنامه ها خانه به خانه بروند، و جاه طلبی دولت برای ثبت پاسخ های دیجیتالی برای اولین بار ممکن است کار را پیچیده تر کند. معلمان که معمولاً بیشتر این کار را انجام می دهند، تازه به مدارس بازگشته اند. فرصت انجام سرشماری کوتاه است، زیرا وزش بادهای موسمی تردد در بسیاری از نقاط کشور را برای بیشتر سال دشوار می کند. با این حال، چنین موانع لجستیکی هرگز مدیران قبلی را که سرشماری را انجام دادند متوقف نکرد. آقای مودی باید توضیح دهد که چرا به نظر می رسد دولت او قادر به پیروی از آنها نیست.■