ایNCE UPON مدتی ، یک فرد خفیف ، بلندمرتبه و خوش برخورد با کاخ ریاست جمهوری در جاکارتا که در آنجا شانه های میلیون ها اندونزیایی که یک مرد مردم را در سازنده اسباب پیشین می شناختند ، ساکن شد. برعکس ، مقام فعلی امروز دور و دور است و در محاصره درباریان نخبگان سیاسی و تجاری درهم تنیده پایتخت است. رئیس جمهور قبلی در مورد استفاده از سرمایه سیاسی برای کمک به مردم عادی صحبت می کرد. غیر رسمی او بلوزوکان پیاده روی های ارتباطی معروف وی با رای دهندگان ایجاد شد و به وی اجازه داد تا از نزدیک در مورد مشکلات آنها و چگونگی رفع آنها بیاموزد. مورد فعلی به تازگی حمایت از کارگران را جبران کرده و در این هفته پلیس را به بیرون فرستاده است تا سر کسانی را که در اعتراض به خیابان ها آمده اند بشکند.
البته این دو نفر یکی هستند: رئیس جمهور جوکو ویدودو یا جوکووی که در سال 2014 به قدرت رسید و سال گذشته دوباره انتخاب شد. به نظر می رسد ، قانون جدید “همه چیز” ، که مقررات مربوط به استخدام را از جمله موارد دیگر می گیرد ، یک تلاش منطقی برای سهولت انجام تجارت و در نتیجه ارتقا سرمایه گذاری است. اقتصاد در واقع در زمینه اداری بسته شده است. مزایای اجباری برای تعداد کمی از کارگران خوش شانس برای داشتن شغل رسمی قطعاً آنقدر پرهزینه بود که شرکت ها را از ایجاد شغل دلسرد می کرد. به گفته یک مقام ارشد پیشین ، تضعیف آنها در میانه بیماری همه گیر ، که منجر به شدیدترین سقوط درآمد در یک نسل شده است ، ناشنوا است. دولت برای کمک به بیکاران در آموزش مجدد یا ادامه فعالیت های کوچک چه کاری انجام می دهد؟
این تنها نقص قانون نیست. این باعث کاهش خودمختاری دولت های استانی ، ناحیه ای و شهرستانی در سراسر مجمع الجزایر وسیع می شود (که اتفاقاً صعود خود جوکووی از شهردار یک شهر میانه رو به رئیس جمهور امکان پذیر شد). به نام خرد كردن اسناد و مدارك ، حرف جامعه های آسیب دیده در صدور مجوزهای زیست محیطی را كاهش می دهد. با از بین بردن حق امتیاز به نفع مالیات بر ارزش افزوده کمتر ، منافع استخراج ذغال سنگ نزدیک به جوکووی سود می برد. و غارت جنگلهای بکر را برای شرکتهای چوبی بسیار آسان می کند.
شايد روشن ترين نشانگر نقايص قانون ، وضعيت مبهم تدوين قانون باشد. دولت می گوید از اتحادیه ها مشورت گرفته شد. آنها آن را انکار می کنند. متن نهایی که در 5 اکتبر توسط پارلمان تصویب شد و اکنون برای امضای وی روی میز رئیس جمهور نشسته است ، هنوز به اطلاع عموم نرسیده است.
این حماسه سال ناسازگاری را رقم می زند که در آن جوکووی و افرادش کمیسیون مبارزه با فساد را از استقلال سلب کردند ، دادگاه قانون اساسی را خنثی کردند ، از پلیس برای انتقاد از منتقدان استفاده کردند ، نفوذ ارتش را گسترش دادند و به اسلام گرایان با هزینه زنان ، اقلیت ها پرداختند. و آزادی های مدنی. اکنون استقلال بانک مرکزی در معرض خطر است. این مقام ارشد پیشین سال گذشته را “بزرگترین حمله به نهادهای مستقل” از زمان سوهارتو ، مرد قدرتمندی که از سال 1967 تا 1998 بر اندونزی حکومت می کرد ، می نامد.
س isال این است که چه چیزی باعث این چرخش در ریاست جمهوری شد. یکی از ناظران استدلال می کند که جوکووی هنگام تلاش برای انتخاب مجدد ، تغییر کرد. او برای تبلیغات به پول احتیاج داشت ، او از مردم به سمت الیگارشی ها چرخید. این تحول زمانی کامل شد که پس از یک مسابقه ناخوشایند ریاست جمهوری ، وی در انتخاب حریف شکست خورده خود ، پرابوو سوبینانتو ، یک سرمایه دار ، ژنرال سابق و داماد سابق سوهارتو که مظهر محافظ قدیمی است ، تصمیم گرفت. آقای پرابوو اکنون وزیر دفاع است. ائتلاف جوکووی تقریباً سه چهارم مناطق ائتلاف را در بر می گیرد نماینده مجلسs با همکاری اپوزیسیون ، کار دولت گسترش حمایت و پشتیبانی از الیگارشی ها است.
جوکووی احتمالاً هرگز دموکرات تحول آفرین تصور طرفداران اولیه اش نبود. مانند سوهارتو ، توسعه مهم بود. جوکووی دوست دارد وسایل ساخته شده – جاده های عوارضی ، سیستم مترو ، نیروگاه ها – و اگر کمی فساد به روند کار کمک می کند ، خوب است. اکنون ، همانطور که بن بلاند از انستیتوی لووی در سیدنی در کتاب عالی “مرد تناقضات” استدلال می کند ، قدرت محدودیت های او را نشان داده است. ساختن چیزها “بسیار کوتاه” از “استراتژی بازسازی اقتصاد” است. قدرت از یک مشکل به مشکل دیگر منتقل می شود ، و با تحمل کم برای خستگی ، قدرت “مردی را فاش کرد که در کمال تعجب در مورد سوالات بزرگ” از تاریخ مدرن اندونزی حرفی برای گفتن ندارد ، از جمله تنش بین دموکراتیزه کردن و قدرت متمرکز نخبگان. در مورد عقب نشینی اندونزی به سمت استبداد: اگر سایه های سوهارتو را به همراه داشته باشد ، شخصی که مقایسه با ستمگر پیر وسواس توسعه را نمی پسندد ، خود سازنده اسباب است.
این مقاله در بخش چاپ آسیا تحت عنوان “سوهارتو با اره” چاپ شده است
