تیاو آخرین زمانی که تایلند شاهد اعتراضاتی به بزرگی تقریباً هفت سال پیش در کشور بود. سپس ، انواع طرفدار استقرار و اعلام عشق به پادشاه ، مرحوم بهومیبول ادولیادج و نیروهای مسلح که از او محافظت می کردند ، در بانکوک ، پایتخت ظاهر شدند. آنها با دولت منتخب یینگلوک شیناواترا مخالفت کردند که به نظر می رسید منافع آنها را تهدید می کند. در میان کودکانی که والدین برای شرکت در این تظاهرات “پیراهن زرد” از کلاس بیرون آمدند ، دوستان رهبر معترض برجسته امروز ، یانیسا واراکساپونگ ، 18 ساله در مقطع کارشناسی بودند.

آشفتگی پیراهن های زرد باعث ایجاد کودتایی به رهبری ارتش در سال 2014 شد که تمام سیاست ها را به درون جعبه ای فرو برد و درب آن را محکم بست. امروز ، خانم یانیسا می گوید ، همان دوستان در كنار او معترض هستند – به بنیادی كه روزگاری برای آن راهپیمایی كرده بودند.

نارضایتی قابل درک است. رهبران کودتا به دولت تکنوکرات وعده دادند که به فساد و گسترش رفاه ، و بازگشت سریع به حکومت غیرنظامی پایان دهد. در عوض ، قانون اساسی که آنها نوشتند ، بیستمین کشور ، قدرت سیاسی نیروهای مسلح و متحدان آنها را محکم می کند. نخست وزیر فعلی ژنرالی است که کودتا را رهبری کرد ، پریوت چان اوچا. در مورد اقتصاد ، نه نظافت وجود دارد و نه صلاحیت. تایلند از نظر عفونت های بنیادی همه گیر را به خوبی مدیریت کرده است ، اما طبق اعلام بانک مرکزی امسال اقتصاد بیش از 8 درصد کاهش می یابد.

دولت از قدرت بسیار زیادی برای سرکوب مخالفان ، از جمله قوانین ضد فتنه و lèse-majesté. بنابراین اعتراضات دانش آموزان مدارس و دانشجویان دانشگاه بسیاری را غافلگیر کرد ، خصوصاً که تایلندی های جوان به ندرت به سیاست توجه زیادی نشان می دهند. تیتینان پونگسودیراک ، دانشمند علوم سیاسی در دانشگاه چولالونگکورن در بانکوک ، سال گذشته در دانشگاه شاهد تغییراتی بود: “در کلاس ها ، کسی با تلفن آنها تماس نمی گرفت ، هیچ کس نمی خوابید.”

دانشجویان پس از ممنوعیت حزب فوروارد فوروارد ، که طرفدار دموکراسی واقعی بود و در انتخابات عمومی سال گذشته 81 کرسی به دست آورد ، در فضای باز سرازیر شدند. تظاهرات فلاش-موب گسترش یافت تا این که همه گیر همه گیر آنها شد. خانم یانیسا قفل شدن را به عنوان زمان تخمیر رسانه های اجتماعی توصیف می کند. در ماه جولای تظاهرات مجدداً آغاز شد. معترضین سه انگشت خود را در هوا تکان دادند و از سلامی که شورشیان جوان در “بازی های گرسنگی” ، یک سری رمان ها و فیلم های ناگوار استفاده کردند ، تقلید کردند. این مطالبات روشن بود: قانون اساسی جدید ، انحلال پارلمان و پایان آزار و اذیت منتقدان دولت.

در ماه اوت خواستار هدف گیری جانشین شاه فقید ، ماها واجیرالونگ کورن شد. به چالش کشیدن کیش سلطنت یک تابو را می شکند. اما پادشاه 68 ساله به طور گسترده ای (اگر بی سر و صدا باشد) به عنوان فاسق ، دمدمی مزاج و بی رحمانه مورد اهانت قرار می گیرد. او کنترل دارایی های عظیم سلطنتی را به دست گرفته و در انتصابات سیاسی و نظامی دخالت کرده است. او معمولاً حتی در تایلند نیست بلکه در آلمان است ، جایی که در یک هتل مجلل در نزدیکی مونیخ طبقه دارد. وی در یکی از بوئینگ های 737 که در اختیار داشت به سوی ملکه خود در سوئیس رفت و آمد می کند. هرچند او یک بار همسرش را پرت کرد ، یک پرستار خلبان نظامی را به زندان انداخت ، اما اخیراً او را بازسازی کرده است ، مطبوعات مطبوعات اروپا ، برای خدمت در حرمسرا “سربازان جنسی” خود. هیچ کلمه ای از همدردی به دلیل سختی رعایا در طی همه گیر شدن بیماری ، لبهای شاه را برنتابیده است.

اعتراض بزرگ بعدی دانشجویان در تاریخ 19 سپتامبر ، سالگرد کودتای اولیه ، علیه برادر خانم یینگلاک ، تاکسین شیناواترا برنامه ریزی شده است. این نهاد سعی کرده است دانش آموزان را به عنوان عروسک های آقای تاکسین تبعیدی و “پیراهن های قرمز” وی معرفی کند. خانم یانیسا با بی شرمی می خندد: درگیری های قبلی “از دیرباز برای ما بود … در حال حاضر چیز دیگری است.”

تعداد زیادی از معترضین دوست دارند پادشاه مانند پادشاهی مشروطه که قرار است باشد رفتار کند. آنها از حمایت روزافزون تایلندی ها ، از شکاف سورئال بین تبلیغات سلطنتی و محاصره پادشاه و از یک اختلاف خاص مقامات بهره مند می شوند. از یک طرف آنها معترضین را برای ترساندن جنبش دستگیر می کنند: این هفته رئیس اتحادیه دانشجویی تایلند متهم شد. از طرف دیگر ، به نظر می رسد آقای پرایوت تمایلی به دستور یک سرکوب خونین ندارد. دولت وی حتی ادعا می کند که حاضر به گفتگو است.

در این جو ، آقای تیتینان می گوید ، پارامترهای بیان آزاد نسبت به مدت طولانی گسترش یافته اند. خطر بالا است ، زیرا پارامترها می توانند دوباره به سختی محکم شوند. برای معترضان جوانی که مانند خانم یانیسا این فرصت را می بینند که کشوری را که در آن جایی دارند بسازند ، بازگشتی وجود ندارد.

این مقاله در بخش چاپ آسیا تحت عنوان “سلام سه انگشت” منتشر شد