آ مورد جذاب مطالعه در مورد اعمال قدرت در یک سازمان به تازگی در بریتانیا به نتیجه رسیده است. دومینیک راب در 21 آوریل از سمت معاون نخست‌وزیر و وزیر دادگستری کشور استعفا داد، پس از اینکه تحقیقات مستقل در مورد اینکه آیا او یک قلدر در محل کار است یا خیر، مشخص شد که از مرزها عبور کرده است. کارمندان دولتی که علیه او شکایت کرده اند احساس حق طلبی خواهند کرد. حامیان او، و خود مرد، ادعا می کنند که خروج او یک نوار ناسالم برای مقصر دانستن قلدری ایجاد می کند.
آدام تولی، وکیلی که تحقیقات را انجام داد، متوجه شد که آقای راب در زمانی که سمت وزیر خارجه را برعهده داشت، “رفتار غیرمنطقی و مداوم تهاجمی” از خود نشان داده است. آقای تولی همچنین به این نتیجه رسید که سبک آقای راب در وزارت دادگستری گاهی اوقات “رعاب” و “توهین آمیز” است. آقای راب ممکن است قصد نداشته باشد که ناراحت شود، اما این برای رهایی او کافی نیست: وب‌سایت خود دولت بریتانیا می‌گوید که قلدری «رفتاری است که باعث می‌شود کسی احساس ترس یا توهین کند».
زمینه ماجرای راب غیرعادی است. علاقه رسانه ها زیاد است و رابطه بین کارمندان دولت و وزرای دولت بریتانیا رابطه بسیار خاصی است. اما این سؤال که چه چیزی فردی را که صرفاً استانداردهای بالایی را تعیین می کند، که روایت آقای راب از وقایع است، از کسی که قلدر است متمایز می کند، در همه جا در محل کار مورد علاقه است. در یک نظرسنجی که در سال 2021 منتشر شد، برای مثال، حدود 30 درصد از کارگران آمریکایی گفتند که تجربه مستقیم رفتارهای توهین آمیز در محل کار دارند. در دو سوم موارد، قلدر فردی بالاتر از آنها در زنجیره غذایی بود.
خواندن گزارش و احساس همدردی غیرمنتظره برای آقای راب سخت است. هر چند اعتراف به آن غیر مد است، اما ترس بخشی از زندگی سازمانی است. سلسله مراتب به مدیران قدرت و اختیار می دهند تا عملکرد ضعیف را از بین ببرند. افراد رانده و خواستار اغلب افرادی هستند که این نردبان را تشکیل می دهند.
آقای راب قطعا همین است. آقای تولی یک رئیس سخت‌گیر را توصیف می‌کند: سخت‌کوش، بی‌صبر و مستقیم. وقتی جواب مستقیمی دریافت نمی کند حرفش را قطع می کند. او نمی خواهد وقت خود را صرف تمرین بحث هایی کند که قبلاً پخش شده است. اگر فکر می کند کار از استانداردهای لازم خارج می شود، می گوید.
آقای راب در بسیاری از ویژگی‌های یک چراغ رومیزی مشترک است: او روشن است، بسیار خیره می‌شود و به خاطر همدلی معروف نیست. اما به نظر می رسد که او اساساً با دستیابی به نتایج بهتر انگیزه دارد. تحقیقات هیچ مدرکی مبنی بر اینکه آقای راب به مردم فریاد می زد یا فحش می داد، یا اینکه او کارمندان دولتی را هدف قرار داده بود، پیدا نکرد. آقای تولی با ادعاهای مقامات مبنی بر اینکه حرکات فیزیکی تهدیدآمیز انجام می داد، خواه کوبیدن با صدای بلند روی میز یا دراز کردن دستش به سمت صورت کسی برای جلوگیری از صحبت کردن آنها، متقاعد نشد. این وکیل می نویسد: حرکت «دست دادن» به آن اندازه که ادعا می شود تاکیدی نبود. بعید بود که کوبیدن ” باعث ایجاد زنگ خطر” شود. اگر آقای راب یک قلدر است، به همان اندازه که برخی گزارش‌های رسانه‌ها به آن اشاره کرده بودند، تهاجمی نیست.
با این حال، آن تلنگر از همدردی می گذرد، همانطور که پیچ و خم ها انجام می دهند. تعداد و پیوستگی شکایات در مورد آقای راب خود شاهدی بر این است که چیزی واقعاً اشتباه بوده است. کارمندان دولتی که در مورد او صحبت کردند، قبلاً برای وزرای دیگر کار کرده بودند. آنها شاخ سبز نبودند. آقای تولی متقاعد شده است که با وجود اعتراض آقای راب مبنی بر اینکه او قربانی “کارمندان دولتی فعال” است، شاکیان با حسن نیت عمل کردند.
دقیق‌ترین مشاهدات آقای تولی این است که می‌داند زندگی کاری مجموعه‌ای از حوادث مجزا نیست که هر کدام هیچ ارتباطی با دیگری ندارد. برخی از شکایاتی که مردم از آقای راب داشتند ممکن است در انزوا بی ضرر به نظر برسند. تمایل به ضربه زدن به میز یا قطع حرف افراد بی ادبانه است، اما بسیاری از روسا همین کار را می کنند. اگر او از آن دسته افرادی نبود که کارهایی را که دریافت کرده بود به عنوان «کاملاً بی فایده» و «تأسف بار» توصیف کند، قطع ارتباط افراد در جلسات اهمیت کمتری داشت. قلدری می تواند یکباره باشد، اما بیشتر اوقات افزایشی است: استرس ها جمع می شوند، اضطراب ایجاد می شود، جو شکل می گیرد.
و حتی اگر فکر می‌کنید که آقای راب به‌طور غیرمنصفانه به عنوان یک قلدر برچسب خورده است، دشوار است که مشکل دیگری را نادیده بگیرید – اثربخشی او به عنوان یک مدیر. اگر افراد زیادی فکر می کنند که شما رئیس بدی هستید، شما رئیس بدی هستید. اگر کارمندان سعی کنند از شما دوری کنند، مجموعه استعدادهای در دسترس شما کاهش می یابد. خود آقای تولی که کار دقیق و منصفانه ای انجام داده است، به وضوح متوجه شد که معاون نخست وزیر در حال تلاش است. او رویکرد آقای راب به تحقیقات را “تا حدودی مطلق گرایانه” توصیف می کند. این به طرز مشکوکی مانند سخنان وکیل بریتانیایی به نظر می رسد که “او یک کابوس کامل است”. ■
از بارتلبی، ستون نویس ما در مورد مدیریت و کار بیشتر بخوانید:
یک امتیاز اداری خوب چیست؟ (20 آوریل)
چگونه در زوم یک سوپراستار باشیم (13 آوریل)
جذابیت مقاوم کسب و کار خانوادگی (5 آوریل)
همچنین: چگونه ستون بارتلبی نام خود را گرفت
