دبلیوHEN THE تعداد مهاجران نامنظمی که به اروپا می روند در سال 2015 افزایش یافت ، سیاست گذاران برای جلوگیری از جریان تلاش کردند. یکی از ایده های انسانی تر که آنها به دنبال آوردند ، یک ایده قدیمی بود: کاهش سرعت مهاجرت با هدف قرار دادن “علل اصلی” آن. به نظر می رسد رشد و فرصت در خانه اشتیاق مردم به چوب را کم کند. بنابراین اتحادیه اروپا صندوق اعتماد چند میلیارد یورویی برای آفریقا ایجاد کرد. و در واقع ، مهاجرت بی رویه به اروپا ، اگرچه هنوز مسئله بزرگی است ، اما از اوج پنج سال پیش به میزان قابل توجهی کاهش یافته است.

با این حال ، احتمالاً کمک های اضافی ارتباط چندانی با این افت نداشته است. تعداد انگشت شماری از مطالعات جدید حاکی از آن است که نه کمک و نه توسعه اقتصادی در کشورهای فقیر باعث کاهش مهاجرت نمی شود.

با کار پل كلیست از دانشگاه East Anglia و Gabriele Restelli از دانشگاه منچستر شروع كنید ، آنها رابطه بین تعداد مهاجرانی را كه قصد داشتند از سال 2003 تا 2016 به طور غیر رسمی به ایتالیا عبور كنند و میزان كمك ایتالیا و دیگران بررسی كردند. به کشورهای وطن مهاجران داد. آنها از رگرسیونهای آماری برای از بین بردن تأثیر سایر عوامل مانند تعارض استفاده کردند. آنها دریافتند كه كمك برای جلوگیری از مهاجرت نامنظم بسیار كم است – و گاهی اوقات برعكس آن عمل می كند. به عنوان مثال ، با كنترل كمك از جاهای دیگر ، ایتالیا می تواند انتظار داشته باشد كه به ازای هر 162000 دلار كه از طریق كمك های دو جانبه انجام می شود ، یك پناهجو دریافت كند. محققان دریافتند برای جلوگیری از مهاجرت تنها از کشوری مانند عراق ، 1.8 میلیون دلار کمک هزینه می شود. بازدارندگی مهاجرانی که از کانال های رسمی می آیند حتی هزینه بیشتری دارد و هر سر آن بین 4 تا 7 میلیون دلار است.

به گفته مایکل کلمنز از مرکز توسعه جهانی ، اتاق فکر ، و ماریاپیا مندولا از دانشگاه میلان بیکوکا ، این مفهوم که هرچه مردم در کشورهای فقیر مهاجرت غنی تری پیدا می کنند نیز ادامه نمی یابد. آنها دریافتند افرادی که برای مهاجرت به کشورهای ثروتمند آماده می شوند ، به طور متوسط ​​73٪ بیشتر از افراد ماندن درآمد دارند. فقرا واقعاً قادر به تهیه بلیط هواپیما یا هزینه برای قاچاقچیان نیستند. آقای کلمنس می گوید ، مهاجرت مانند رفتن به دانشگاه است: این سرمایه ای است که خانواده های ثروتمندتر و تحصیل کرده بهتر توانایی انجام و انجام آن را دارند.

در واقع مهاجرت همراه با توسعه کشور است. در مطالعه دیگری آقای کلمنس دریافت که هرچه کشورهای فقیر ثروتمندتر می شوند میزان مهاجرت آنها افزایش می یابد. این روند تا زمانی ادامه دارد که درآمد سرانه آنها در هر سال حدود 10000 دلار باشد (نمودار را ببینید). درآمد سرانه در جنوب صحرای آفریقا حدود یک سوم آن است.

هیچ یک از اینها به معنای قطع کمک به کشورهای فقیر نیست. کمک های خارجی که به طور معقولی استفاده می شوند ، مراقبت های بهداشتی و آموزشی را بهبود می بخشند و فقر را کاهش می دهند. این اهداف در نوع خود ارزشمند هستند. کمک همچنین می تواند کشورها را با ثبات تر کند و آسیب پذیری آنها را در برابر درگیری و یا فاجعه کاهش دهد – شاید احتمال مهاجرت ناگهانی در آینده را کاهش دهد. آقای کلیست می گوید ، اما هزینه برای کمک به جلوگیری از مهاجرت مانند خرید ماشین برای دارندگان جام است ، این نکته را از دست می دهد.

بجای تلاش برای ایجاد برنامه هایی برای بازدارندگی از مهاجران ، آژانس های امدادی می توانند در عوض در طرح هایی هزینه کنند تا آنها را به سمت مسیرهای قانونی هدایت کند ، مسیرهایی که ایمن تر هستند و به کشور میزبان کنترل بیشتری بر روی افرادی که می آیند ، می دهد. اتحادیه اروپا می گوید این یکی از چهار ستون رویکرد آن و تمرکز صندوق اعتماد است. با این حال بررسی توسط Oxfam ، an NGO، دریافت که فقط 1.5٪ از این صندوق به حمایت از طرح های مهاجرت قانونی اختصاص یافته است.

کنایه از این است که اروپا به مهاجران نیاز دارد. پیش بینی می شود که جمعیت در سن کار آن تا سال 2100 تقریباً 30 درصد کاهش یابد. مهاجران آفریقایی می توانند به حل این مشکل کمک کنند. در هر صورت ، اروپا برای مهار جریان مبارزه خواهد کرد. ■

این مقاله در بخش چاپ خاورمیانه و آفریقا تحت عنوان “چک ها چک نمی کنند”