آبعد از شش ماهها عدم تحمل و تاخیر ، سران طالبان و دولت افغانستان سرانجام در تاریخ 12 سپتامبر در دوحه ، پایتخت قطر با هم نشستند تا توافق نامه ای را در مورد نحوه اداره کشور خود به دست آورند. توافق نامه ای که در ماه فوریه بین آمریکا و طالبان انجام شد ، عمدتا مربوط به عقب نشینی نیروهای آمریکایی تا ماه مه آینده بود ، به شرطی که طالبان تضمین کند که تروریست ها مانند القاعده را در پناه نمی برد.

دولت افغانستان بخشی از آن معامله نبود. گفتگوهایی که به تازگی آغاز شده اند ، پس از رفتن آمریکایی ها ، به شکل کشور خواهد پرداخت. طی چهار دهه پس از سرنگونی سلطنت در سال 1978 ، شکایات و خونریزی ها افزایش یافته است. میلیون ها نفر آواره و صدها هزار نفر کشته شده اند. دخالت قدرت های خارجی اوضاع را بسیار بدتر کرده است. عبدالله عبدالله (در تصویر) ، رئیس تیم مذاکره کننده دولت ، گفت: “درگیری کنونی از طریق جنگ و راه های نظامی هیچ برنده ای ندارد.” “اما اگر این بحران از طریق تسلیم در برابر خواست مردم سیاسی و صلح آمیز حل شود ، هیچ بازنده ای وجود نخواهد داشت.”

هر دو طرف در حالی که گفتگوها در یک سالن سرخوش هتل آغاز شده بود ، بهترین رفتار خود را داشتند. مخالفان مانند دوستان قدیمی از یکدیگر استقبال می کردند. ژنرال آستین میلر ، فرمانده ناتو نیروهای در افغانستان و یک هدف گذشته از قاتلان طالبان ، با دشمنان خود خوش و بش کردند. برخی اشاره به کشوری با شکستگی کمتر داشتند ، از جمله معصوم استانکزی ، هدایت تیم دولتی ، و شیر محمد عباس استانکزی ، معاون مذاکره کننده طالبان ، از یک قبیله و استان دیگر.

جلسات به آرامی و تنظیم قوانین اساسی و دستور کار آغاز شد. هر دو طرف خواستار صبر و حوصله بودند و از هشدارهایی درباره تلاش برای خرابکاری در مذاکرات گفتند اولویت دولت آتش بس است. هر هفته تعداد زیادی از غیرنظامیان کشته و زخمی می شوند. امید که خشونت پس از معامله آمریکا با طالبان در تابستان فروکش کند. یک مطالعه توسط شبکه تحلیلگران افغانستان ، یک گروه تحقیقاتی ، نشان داد که هر دو طرف در اعلام حملات با خویشتن داری بیشتری عمل می کنند. حملات بیشتری بدون ادعای مسئولیت رخ می دهد. قتل ، اما تا حد زیادی کم نشده است. خشونت بزرگترین تراکنش چانه زنی طالبان است ، بنابراین آنها برای رها کردن از آن بی شرمانه خواهند بود. آنها می دانند که قدرت اسلحه چیزی است که باعث شده آنها بتوانند در میز مذاکره قرار بگیرند.

در برهه ای از زمان باید به تندی ترین مسائل رسیدگی شود. چگونه کشور باید اداره شود؟ چگونه توان را تخصیص دهیم؟ چه حقوقی در قانون اساسی ثبت خواهد شد؟ حل این مسائل ممکن است ماه ها طول بکشد ، اگر نه سال ها. طالبان جزئیات اندکی از آنچه می خواهند ارائه داده اند. ملا عبدالغنی برادر ، معاون رهبر آنها ، فقط در مراسم افتتاحیه اعلام كرد كه طرف او خواهان “یك كشور آزاد ، مستقل ، متحد و توسعه یافته … با یك نظام اسلامی است كه در آن همه قبایل و اقوام خود را بدون هیچ گونه تبعیضی می بینند و زندگی می كنند. در عشق و برادری زندگی می کند. “

طالبان با فشار بر حقوق زنان ، قبلاً فقط گفته بودند كه از نظر اسلام از آنها محافظت خواهد شد. چنین مبهمی بسیاری از زنان افغان را مطمئن نکرده است. از این گذشته ، طالبان ادعا کردند که در دهه 1990 از آنها محافظت می کنند در حالی که آنها را از کار یا مدرسه ممنوع کرده است. اکنون آنها باید بیان کنند که از اصول گرایی خود فاصله گرفته اند. ممکن است شیفتهایی بین جناحهای معتدل و متحدان دکترینر ایجاد شود که می خواهند “امارت” قبلی خود را بازگردانند. دولت افغانستان جزئیات زیادی را نیز ارائه نکرده است. اشرف غنی ، رئیس جمهور ، فقط خواستار “جمهوری مستقل ، دمکراتیک و متحد” شده است.

این گفتگوها بدون حضور مقامات خارجی پشت درهای بسته است. آمریکا ، به عنوان حامی اصلی دولت افغانستان ، هنوز بزرگ است ، اما نفوذ آن رو به زوال و تغییر است. تأخیر در ادامه گفتگوها به علاوه اطلاعاتی که طالبان هنوز با القاعده دست و پاگیر هستند ، می توانست بهانه ای به رئیس جمهور دونالد ترامپ بدهد تا سرعت عقب نشینی نیروهای خود را کاهش دهد. اما این تعداد از 13000 در فوریه به 8600 در ژوئن کاهش یافت – و پیش بینی می شود قبل از انتخابات ریاست جمهوری آمریکا در ماه نوامبر به 4500 نفر کاهش یابد ، به آقای ترامپ اجازه می دهد به رای دهندگان بگوید که به قول خود برای پایان جنگ وفا کرده است. رقیب او ، جو بایدن نیز علاقه چندانی به فعالیت افغانستان در آمریکا ندارد. GIمشخصاً در راه خروج هستند – اما مشخص نیست که آنها چه چیزی را پشت سر می گذارند. ■

این مقاله در بخش چاپ آسیا تحت عنوان “پاکسازی گلوها” منتشر شد