تیاو ساکاشیتاس در مقابل یک بادکنک قرمز غول پیکر جمع شوید. داخل آن خاکستر پدر مرحومشان هاروهیکو و سگ مرحومش فوو چان است. در شمارش سه، سایکو، دختر مرد مرده، سیمی را که گوی پر از هلیوم را به هم متصل می‌کند، قطع می‌کند. با ده ها بادکنک کوچکتر در تعقیب به آسمان شلیک می کند. اعضای خانواده تماشا می‌کنند – برخی تکان می‌دهند – تا زمانی که بادکنک‌ها در ابرها ناپدید می‌شوند. پسر بزرگش، کوهی، می گوید: «پدر ما مردی آرام بود و همیشه به دور دنیا سفر می کرد. هرگاه به آسمان نگاه کنیم به او فکر خواهیم کرد.

در ژاپن به طور سنتی مردم را پس از مرگ سوزانده و خاکسترشان را دفن می کنند. اما در یک جامعه شلوغ، سالخورده و عمدتاً سکولار، این امر در حال پیچیده‌تر شدن و کمتر شدن مطلوب است. نرخ مرگ و میر ژاپن در حال افزایش است – در سال 2022 این کشور 1.5 میلیون مرگ را ثبت کرد که بالاترین رقم از زمان جنگ جهانی دوم است. مکان های قبر در حال اتمام است. اقوام اندوهگین کمتری در اطراف برای انجام مراسم تشییع جنازه یا رسیدگی به قبرها وجود دارد. در نتیجه، آیین های مربوط به مرگ در ژاپن در حال تغییر است.

“تدفین بالون” انتخاب شده توسط ساکاشیتاها در سال 2011 توسط یک شرکت ژاپنی به نام Balloon Kobo اختراع شد که تا به امروز 300 مراسم تدفین انجام داده است. پراکنده خاکستر در دریا یا کوه ها قبلاً مورد توجه قرار نمی گرفت، اما در سال های اخیر به طور گسترده ای پذیرفته شده است. «تدفین درختان» که به موجب آن خاکستر مدفون به جای سنگ قبر با یک نهال مشخص می شود، حتی محبوبیت بیشتری دارد. یک نظرسنجی نشان داد که نیمی از کسانی که در سال 2022 قبر خریداری کردند، محل دفن درختان را انتخاب کردند. Inoue Haruyo از Ending Centre، یک سازمان غیرانتفاعی که به ارتباط مردم با گورستان‌ها کمک می‌کند، می‌گوید: مردم به طور فزاینده‌ای جذب ایده «یک شدن با طبیعت» می‌شوند. روش‌های جدید همچنین بسیار ارزان‌تر از خرید سنگ قبر است که معمولاً حداقل یک میلیون ین (7200 دلار) هزینه دارد. اونودرا یوشیهیرو، رئیس بالون کوبو می‌گوید: «بیشتر مردم نمی‌خواهند پس از مرگ فرزندان خود را آزار دهند.

به طور سنتی، قبرهای ژاپنی توسط یکی از اعضای خانواده، معمولاً پسر ارشد، به ارث می رسد، که سپس با پرداخت هزینه به معابدی که آنها را مدیریت می کنند، موظف می شود. از دهه 1990، با کاهش نرخ زاد و ولد در ژاپن، کمبود فزاینده ای از این متولیان وجود داشته است. برای بسیاری از ساکنان شهر، بازدید از قبر در شهرهای روستایی خود یا اجدادشان (همانطور که در تعطیلات خاصی انتظار می رود، مانند آبون) نیز به طور فزاینده ای دردسرساز است. در نتیجه خاکسترهای زیادی کنده شده و منتقل شده است. در سال 2020 نزدیک به 120000 گور در سراسر ژاپن “بسته شد”.

خانواده های ژاپنی به طور سنتی یک روز بیداری برای خویشاوند مرده خود و سپس مراسم خاکسپاری برگزار می کنند. اما حتی در جایی که روش‌های قدیمی تراشیده شده‌اند، مراسم تشییع جنازه به دلیل کمبود عزاداران یا بودجه کاهش می‌یابد. در ژاپن، جایی که امید به زندگی بیش از 80 سال است، بسیاری از دوستان و اقوام نزدیک خود بیشتر عمر می کنند. تا حدی برای صرفه جویی در هزینه، صرف نظر از تشریفات مانند محراب های مجلل تدفین و تزئینات، عادی تر شده است. خانم Inoue می گوید: «مقیاس یک مرگ کوچکتر و کوچکتر شده است. تشییع جنازه و عزاداری به طور فزاینده ای در امور روزانه ترکیب می شوند. سوزاندن اجساد بدون هیچ گونه مراسم تشییع جنازه یا تشییع نیز رایج تر شده است. در حالی که مراسم تشییع جنازه به طور سنتی بودایی (و ازدواج شینتو) است، مراسم تشییع جنازه غیر مذهبی نیز در حال افزایش است.

این اختلالات نه تنها بار خانواده های داغدار را کم می کند. آنها همچنین طرز فکر و صحبت ژاپنی ها در مورد مرگ قریب الوقوع خود را تغییر می دهند. انتخاب از میان تعداد فزاینده ای از گزینه های تشییع جنازه مستلزم گفتگو در مورد مرگ است که زمانی یک تابو بود. «شوکاتسو» یا «برنامه ریزی مرگ»، واژه ای که ترکیبی از واژه های «پایان» و «فعالیت» است، وارد فرهنگ لغت شده است. فراتر از آماده سازی مراسم تشییع جنازه، اغلب مستلزم مراقبت بیشتر نسبت به وصیت ها و دستورالعمل های پس از مرگ نسبت به زمانی است که معمول بود.

ساکاشیتا آکیکو، همسر هاروهیکو، در توضیح اینکه چرا خانواده برای تشییع جنازه بالن انتخاب کردند، می‌گوید: «وقتی او زنده بود، شوهرم گفت که دوست دارد در آسمان پرواز کند. پسر آنها کوهی این احساس را تکرار می کند. ما می‌دانستیم پدرمان چه می‌خواهد و می‌خواستیم به آن احترام بگذاریم.»■