دبلیوHEN JOKO WIDODO در سال 2014 به عنوان رئیس جمهور اندونزی انتخاب شد ، این نقطه عطفی در سیاست این کشور بود. جوکووی ، همانطور که بیشتر شناخته شده است ، از پیشینه ای فروتنانه برخوردار است – او در یک کلبه رودخانه بزرگ شده است – با این وجود موفق شد خود را به بالاترین مقام کشور برساند. این اولین بار بود که کسی که به نخبگان سیاسی یا نظامی تعلق نداشت ، عهده دار مسئولیت کشور بود. وی که از وجهه خود به عنوان یک فرد خارجی بی بهره بود ، قول داد که سیاستمداران جوان در خانواده اش بر روی دم او سوار نشوند ، در زندگی نامه خود ، که در سال 2018 منتشر شد ، نوشت: “رئیس جمهور شدن به معنای هدایت قدرت به فرزندان من نیست”.

اما به نظر می رسد از زمان انتخاب مجدد سال گذشته ، جوکووی تغییر عقیده داشته است. هر دو پسر و داماد او ، هیچ یک از آنها با تجربه در سیاست ، در انتخابات منطقه ای در 9 دسامبر با پرچم حزب جوکووی ، PDI–پ. پسرش ، جبران راکابومینگ راکا ، برای شهرداری شهردار سوراکارتا نامزد شده است ، شغلی که صفحه سیاسی پدرش بود. آقای جبران در نظرسنجی ها خیلی جلوتر از حریف خود است که 9 دسامبر کمتر انتخابات خواهد بود ، بیشتر تاج گذاری است.

جوکووی فقط در امتناع اولیه خود از صاف کردن راه برای فرزندانش غیر معمول است. از زمان ظهور دموکراسی در سال 1998 و انحلال قدرت از مرکز به دولت های محلی اندکی پس از آن ، سیاستمداران سعی در ایجاد سلسله هایی داشتند. تعداد فزاینده ای این کار را در سطح محلی انجام می دهند. در انتخابات برگزار شده در سال 2015 ، 52 نامزد ، یا 3٪ از کل ، مربوط به سیاستمدارانی بود که در حال حاضر یا قبلاً رهبری یک حکومت (شهرستان) ، شهرستان یا استان را برعهده داشتند ، به گفته یوئس کناواس ، که در سیاست اندونزی سلسله خوی را مطالعه می کند. در انتخابات محلی هفته آینده ، تقریباً سه برابر بیشتر از نامزدها – حدود 10٪ از کل نامزدها – دارای روابط خانوادگی هستند.

پسر و داماد جوکووی تنها افرادی نیستند که با کاخ ریاست جمهوری ارتباط دارند و وارد صحنه می شوند. دختر معاون رئیس جمهور که کاندیدای شهرداری تانگرنگ جنوبی ، شهری در تنگه جاکارتا ، پایتخت است ، در رقابت با خواهرزاده وزیر دفاع است. در شرق جاوا پسر 28 ساله وزیر دبیر کابینه جوکووی برای سلطنت انتخاب می شود.

به گفته آقای یوئس ، این اولین بار است که بسیاری از نزدیکان شخصیت های ملی در انتخابات محلی شرکت می کنند. بسیاری از این شخصیت های ملی خودشان سلسله ای هستند. وزیر دفاع ، پرابووبو سوبینانتو ، مدتها با یک دختر سوهارتو ، دیکتاتور 31 ساله اندونزی ازدواج کرده بود. سوهارتو با سرنگونی سوکارنو ، اولین رئیس جمهور اندونزی به قدرت رسید. دختر سوکارنو ، مگاواتی سوکارنوپوتری ، از سال 2001 تا 2004 رئیس جمهور بود و همچنان رئیس سازمان PDI–پ.

افکار عمومی اندونزی به دلیل جماعت طبقه سیاسی خود مأیوس شده است ، به طوری که در سال 2015 پارلمان ملی قانونی را تصویب کرد که بستن نامزد های فعلی را برای تصدی نیابت ، شهردار یا فرمانداری منع می کند. این قانون توسط دادگاه ها خلاف قانون اساسی شناخته شد و بعداً در همان سال لغو شد ، اما بیزاری مردم همچنان ادامه دارد: تقریباً 61٪ از کسانی که در ماه ژوئیه از نظر سنجی شدند کومپاس، یک مجله محلی ، از بستگان سیاستمداران که برای دفاتر منطقه ای نامزد می شوند را تأیید نمی کند.

با این وجود سیاستمداران همچنان سعی می کنند قدرت را در خانواده های خود جای دهند – غالباً به این دلیل که فرصت های کسب درآمد همراه با یک دفتر سیاسی برای رد کردن آنها بسیار مناسب است. احزاب سیاسی برای دلسردی از یکنواختی کم کاری می کنند. بن بالاند از موسسه لووی ، اندیشکده ای در استرالیا ، خاطرنشان کرد: به هر حال آنها توسط شخصیت ها متحرک می شوند و نه با سیاست. بنابراین آنها به سیاستمداران شناخته شده نام نیاز دارند تا آنها را به سمت پیروزی سوق دهند: نسبت بهتر کسی نسبت به هیچ کس بهتر است.

بعلاوه ، نامزدها باید هزینه تبلیغات انتخاباتی را که هرگز گزاف تر می شود ، متحمل شوند. بنابراین احزاب به نامزدهایی احتیاج دارند که یا خود جیب های عمیق دارند یا افرادی را که می شناسند می شناسند. ودی هادیز ، از دانشگاه ملبورن در استرالیا ، می گوید: “هزینه ممنوع کاندیداتوری به این معنی است که” برای افراد فاقد وسیله و یا “ارتباط با شبکه های حمایتی مستقر” “غیر ممکن است”.

جوکووی به مردم گفت: “تصمیم گیری در مورد مناسب بودن پسرش در دفتر ، به عهده” عموم و باهوش “اندونزی است. بی بی سی اوایل امسال اما هزینه بالای تبلیغات انتخاباتی و تسلط کافی بر نامزدهای مرتبط به هم پیوسته به این معنی است که سهم فزاینده ای از نامزدهای انتخاباتی از همان زمینه می آیند و گزینه های موجود در اختیار رای دهندگان قرار می گیرند. بدون شک بسیاری از سیاستمداران احتمالی مانع از این می شوند که خود را در مقابل حریفی قرار دهند که توسط یک خانواده قدرتمند پشتیبانی می شود.

آقای جبران را بگیرید. او بدون نیاز به مخالفت به خطر افتاد و این تصور را که نشان می داد به شهرت پدرش نزدیک است تأکید کند. قهرمانانه ، کسی لحظه آخر کلاه خود را به حلقه انداخت: باگیو واهیونو ، خیاط. او می گوید که تمایلی به شرکت در انتخابات ندارد – وی به یک مجله محلی گفت: “من در واقع سیاست را دوست ندارم.” رئیس سازمان که بودجه مبارزات انتخاباتی خود را تأمین می کند ، این ادعا را که آقای باگیو “دست نشانده” جناحین است ، رد می کند PDI–پ، قرار داده تا اطمینان حاصل شود که آقای جبران مقداری رقابت داشته است. اگر رای دهندگان باهوش و باهوش در این مورد تردید دارند ، مشخص نیست که چگونه می توانند آنها را ابراز کنند. ■

این مقاله در بخش چاپ آسیا تحت عنوان “مجموعه پسر” منتشر شد