تیلولا دارند از زمانی که نارندرا مودی، در آگوست 2019، اینترنت را خاموش کرد، هزاران سیاستمدار و دانشگاهیان را قفل کرد و تنها ایالت هند با اکثریت مسلمان را به دو واحد فدرال یا قلمرو اتحادیه تقسیم کرد، در جامو و کشمیر شنا می کند. فقط از دولت بپرسید آمیت شاه، وزیر کشور و ستوان ارشد آقای مودی، در سفر اخیر به خبرنگاران گفت، جایی که جدایی‌طلبان سنگ و اسلحه را به دست جوانان می‌گذاشتند، نخست‌وزیر «با راه‌اندازی صنعت و ایجاد اشتغال آنها را با موبایل و لپ‌تاپ جایگزین کرد». به سرینگر، شهر اصلی کشمیر. جایی که کشمیری‌ها قبلاً در ترس و فقر زندگی می‌کردند، در مانوج سینها، فرماندار منصوب شده توسط دهلی در این منطقه، در ماه دسامبر، اکنون تعداد تلفات ناشی از تروریسم بسیار کمتر است، مطبوعات آزاد هستند و به زودی انتخابات برگزار می‌شود.

بسیاری از اینها نادرست است، زیرا کشمیری ها در اوایل ژانویه زمانی که شش غیرنظامی از جمله دو کودک در حملات به روستایی در جنوب غربی کشمیر کشته شدند، یادآوری شدند. و همانطور که ایوب نداف روزانه یادآوری می شود. این جوان 19 ساله تقریباً 16 ماه بدون محاکمه در زندان در سرینگر به سر می برد، زیرا پلیس او را به “همدستی” (نگفتند چگونه) در قتل یک پلیس متهم کرد. مادرش در اعتراض به بی گناهی او گریه کرد: ایوب تنها فرزندی است که من دارم. به‌جای رهایی کشمیر از خشونت جدایی‌طلبانه، فقر و فساد، به نظر می‌رسد رویکرد تندرو دولت مودی مشکلات سیاسی آن را بدون ایجاد امن‌تر، بدبخت‌تر یا مرفه‌تر کردن منطقه، حل‌ناپذیرتر کرده است.

بررسی اقداماتی که باید در مورد گوشه شمالی مستقل هند انجام شود، برای همه دولت‌های هند دردسر بوده است، به‌ویژه از زمان وقوع خشونت‌های جدایی‌طلب در سال 1989. رویکرد سخت‌گیرانه آقای مودی مبتنی بر یک استراتژی دو وجهی است. برای مبارزه با تروریسم، دولت او نیروهای بیشتری را در منطقه مستقر کرده است – تقریباً نیم میلیون نفر بر جمعیت 7 میلیونی نظارت دارند – و نظارت و کنترل زندگی کشمیری ها را تشدید کرده است. برای تسریع توسعه اقتصادی، دولت در عین حال سرمایه گذاری خارجی را به ویژه با تاکید بر شادی های کشمیر به عنوان یک مقصد گردشگری، ترویج می کند. با این حال به نظر می رسد این اقدامات متناقض یکدیگر را خنثی می کنند.

نیروی اضافی نه آنقدر از ستیزه جویی کاسته که ماهیت آن را تغییر داده است. تروریست ها حملات بی رویه کمتری انجام می دهند. پس از افزایش در سال 2018، پیش از به قدرت رسیدن آقای مودی، تعداد غیرنظامیان کشته شده در خشونت ها به سطح اوایل دهه 2010 بازگشت. ستیزه جویان در عوض بسیاری از سربازان و به ویژه کارگران مهمان غیر کشمیری را که دولت به کشمیر فرستاده است، هدف قرار می دهند. این به سرمایه گذاران احتمالی اطمینان نمی دهد. بر اساس آمار منتشر شده در دسامبر، سرمایه گذاری خصوصی در کشمیر در سال 2022 کمتر از نصف سطح سال 2018 بود. یکی از دانشگاهیان (که نخواست نامش فاش شود) در سرینگار می گوید: «این منطقه هنوز بیش از حد یک منطقه درگیری است که سرمایه گذاری منطقی نیست.

درست است که گردشگری بهبود متوسطی داشته است – با حمایت یک کمپین دولتی که کشمیر را مکانی آرام و زیبا پر از باغ‌های رنگارنگ لاله‌ها و خانه‌های دنج نشان می‌دهد. تعداد بازدیدکنندگان در سال 2022 تقریباً مشابه سال 2018 بود. با این حال گردشگری که در حال حاضر 6 درصد از کشمیر را تشکیل می دهد تولید ناخالص ملی، باید یک جهش بزرگ داشته باشد تا محرک اصلی رشد باشد. در همین حال، بیکاری در پایان سال 2022 به 24 درصد رسید، سه برابر نرخ ملی. و خدمات عمومی با اقتصاد رو به زوال است. در یک نمایشگاه گردشگری در کنار دریاچه که نور درخشانی داشت، یک شب زمستانی اخیر در سرینگار، یک محلی رقصیدن را تحسین کرد اما با توجه به قطع بی وقفه برق، به شدت آرزو کرد که بخشی از برق به خانه اش برسد.

زندگی در سرینگر از بسیاری جهات تلخ است. مردم محلی از آزار و اذیت مکرر در تعداد زیادی از ایست های بازرسی، مانند توقیف موتورسیکلت های پلیس که صاحبان آن مدارک صحیح را ارائه نمی دهند، گزارش می دهند. آقای نداف، جوان زندانی، بر اساس قانون امنیت عمومی بازداشت شده است.psa) یک قانون ضد تروریسم سخت است که به ایالت اجازه می دهد مظنونان را تا دو سال بدون محاکمه در زندان نگه دارد. استفاده از آن از سال 2019، زمانی که دولت از آن برای حبس کردن هزاران سیاستمدار کشمیری، از جمله سه وزیر ارشد قبلی، برای چندین ماه استفاده کرد، افزایش یافته است.

و psa هنوز علیه منتقدان دولت استفاده می شود. فهد شاه، یک روزنامه‌نگار محترم، نزدیک به یک سال است که پس از آنکه مقامات ادعا کردند گزارش‌های او «تروریسم را تجلیل می‌کند» در زندان به سر می‌برد. شواهد تکه تکه حاکی از آن است که افراد بی‌گناه زیادی در زندان هستند یا تعداد ستیزه‌جویان بسیار بیشتر از گذشته است: در سال 2022، 841 دادخواست در انتظار بازداشت خودسرانه وجود داشت که بیشتر مربوط به psa. بشیر احمد، یک وکیل در سرینگر می گوید: قبل از سال 2019، میانگین حدود 300 نفر در سال بود: “درج چنین پرونده هایی برای جلسات اولیه دشوارتر شده است.”

محلی‌ها گمان می‌کنند که تلاش‌های دولت برای ترویج سرمایه‌گذاری خارجی، آنقدر به توسعه دامن نخواهد زد که کشمیری‌ها را خلع ید کند. محبوبه مفتی، وزیر جامو و کشمیر تا زمانی که ایالت خود را از دست داد، می‌گوید: «همه چیز در مورد ربودن زمین، شغل و منابع از مردم محلی و واگذاری آنها به متحدان شرکت‌های ثروتمند کنونی است.

آقای شاه در سفر خود به سرینگر وعده داد که به زودی انتخابات در کشمیر برگزار خواهد شد. تعداد کمی از کشمیری ها این را باور دارند، تا حدی به این دلیل که حزب بهاراتیا جاناتا به رهبری آقای مودی برای به دست آوردن آنها تلاش می کند. حتی اگر انتخابات برگزار شود، خانم مفتی و دیگر سیاستمداران محلی می گویند که آنها را تحریم خواهند کرد مگر اینکه ایالت کشمیری احیا شود. که روی کارت ها نیست. به نظر می رسد که آینده نزدیک کشمیر مانند یک دولت پلیس فقیر است که از دهلی اداره می شود، با نمایش های نور و باغ های لاله، اما صلح، آزادی یا رفاه اندک.■