منNA بامبو کلبه ای در کوتوپالونگ، بزرگترین کمپ پناهندگان جهان، یک زن روهینگیا هفته گذشته مشتاق خواهرش بود. او چند کیلومتر دورتر، زمانی که روستای موقتش در سرزمین غیرقانونی بین بنگلادش و میانمار مورد حمله قرار گرفت و کلبه اش به آتش کشیده شد، کشته شد. زن زنده زنده سوزانده شد.

خشونت افراطی برای روهینگیاها بسیار آشناست. مردم مسلمان ایالت راخین در میانمار که اکثریت آنها بودایی هستند، نسل‌ها از داشتن یک کشور محروم بوده و از آزار و اذیت رنج می‌برند. وحشیانه‌ترین مورد در زمان‌های اخیر که توسط تاتمادو، نیروهای امنیتی برمه انجام شد، در سال 2017 بود. صدها هزار روهینگیا با هر آنچه که می‌توانستند حمل کنند و داستان‌هایی از قتل، تجاوز و آتش زدن روستاها به بنگلادش رفتند. بیش از 900000 پناهجوی روهینگیا اکنون در اردوگاه‌های کوتوپالونگ و اطراف آن اسکان داده شده‌اند که از جنگل پاک‌سازی شده در جنوب بازار کاکس در جنوب شرقی بنگلادش حک شده‌اند.

بانیان در حین پرسه زدن در کمپ ها، داستان های دلخراش زیادی شنید. تقریباً هر روهینگیایی که با آنها صحبت می کرد آرزوی بازگشت به خانه را داشتند. با این حال، اگرچه دولت بنگلادش آنها را ترغیب می کند که بروند، اما هیچ کدام آماده این کار نیستند. ایالت راخین در حال حاضر بر اساس معیارهای میانمار صلح آمیز است. تاتمادو، که دو سال پیش قدرت را به دست گرفت، از دیگر کمپین های تروریستی که به راه انداخته است، از جمله علیه مقاومت مسلحانه در قلب برمه، پریشان شده است. اما میانمار در حال فروپاشی است. بسیاری از 600000 روهینگیا که در کشور باقی مانده اند در روستاهای خود نیستند بلکه در un-اجرای اردوها

اگرچه بنگلادش به آنها پناه داده است، خشونت همچنان فراریان روهینگیا را تهدید می کند. باندهای اراذل و اوباش – بخشی شورشی و بخشی دیگر راکت کننده مواد مخدر – در میان جمعیت پناهجو به وجود آمده اند. زن سوزانده شده قربانی یکی از ارتش نجات روهینگیا آراکان بود.آرسا). در اسلحه و قاچاق رشد کرده است یابا، یک ماده مخدر، آرسا و دیگر خدمه روهینگیا کوتوپالونگ را به وحشت می اندازند. دیگر راه رفتن در کمپ پس از تاریکی هوا ایمن در نظر گرفته نمی شود. از ماه ژوئیه حدود 22 پناهجو، از جمله رهبران جامعه، کشته شده اند. آدم ربایی و اخاذی در حال افزایش است.

پلیس بنگلادش مسئول در Kutupalong اغلب بخش بزرگی از مشکل است. آنها رشوه می خواهند یا اجناس را مصادره می کنند. آنها هنگام تحقیق در مورد جنایات، افراد بیگناه را تحت فشار قرار می دهند. گفته می شود که آنها با باندهایی که قرار است سرکوب کنند، درگیر هستند. یک زن روهینگیا در اواخر 20 سالگی با جزئیات وحشتناکی توضیح می دهد که چگونه در یک ایستگاه پلیس مورد تجاوز قرار گرفت و اکنون در ترس از تکرار زندگی می کند.

علاوه بر زنان، کودکان روهینگیا که نزدیک به نیمی از ساکنان کمپ را تشکیل می دهند، بیشترین آسیب را می بینند. سال گذشته مقامات بنگلادشی 30 مدرسه را که در اردوگاه‌های محلی اداره می‌شد و به ده‌ها هزار دانش‌آموز آموزش می‌دادند، بستند. که ترک می کند یونیسف و چند NGOبا اجازه آموزش به کوچکترین بچه های اردوگاه، حساب و سواد اولیه. یک پروژه آزمایشی برای آموزش 10000 دانش آموز در برنامه درسی برمه در حال انجام است. در غیر این صورت، پناهندگان از تحصیل محروم می شوند. زن 17 ساله ای که می گوید هنوز امیدوار است پزشک شود، توضیح می دهد که چقدر این موضوع ناامید کننده است. پناهندگان با محرومیت از تحصیل در کمپ ها، در عین حال از تحصیل در خارج نیز منع می شوند. او می گوید: “من یک رویا دارم، اما مجاز نیست.”

پناهندگان همچنین از کار در خارج از کمپ منع شده اند. هر کسی که مایل به سفر است ابتدا باید مجوز کتبی از مقامات محلی دریافت کند (وضعیت نگران کننده ای مشابه وضعیت روهینگیاها در میانمار). چنین محدودیت هایی که پناهندگان در بسیاری از کشورها تحمل می کنند، نشان دهنده ترس بنگلادشی ها از ریشه یابی پناهندگان مسلمان در کشورشان است. اما این آنها را به اقدامات ناامیدانه و خرابکارانه تر سوق می دهد. تخمین زده می شود که حدود 250000 روهینگیا گذرنامه های جعلی بنگلادشی تهیه کرده و در خارج از کشور از جمله جنوب شرق آسیا و عربستان سعودی ناپدید شده اند. دیگران به قاچاقچیان مردم پول می دهند تا آنها را به سفری خطرناک با قایق به آسیای جنوب شرقی ببرند.

این انبساط انبوه پتانسیل انسانی نفرت انگیز است. بنگلادش با عادت دادن بسیاری از پناهجویان جوان به بیکاری، بزهکاری و شاید افراط گرایی، مشکل بزرگی را نیز به وجود آورده است – احتمالاً با توجه به این که بعید است که بسیاری برای خود به خانه بازگردند. اگرچه اصلاح میانمار فراتر از آنهاست، دولت های غربی باید حداقل از بنگلادش بخواهند که به پناهندگان زندگی عادی تری بدهد. اما آیا این احتمال وجود دارد؟ با وجود جنگ در اوکراین و بسیاری موارد دیگر که توجه جهان را منحرف می‌کند، حتی با کاهش بودجه کمک‌های غرب، این جنگ متوجه روهینگیاها نیست. و ساکنان کوتوپالونگ آن را می دانند. ■

از Banyan، ستون نویس ما در آسیا بیشتر بخوانید:
چه کسی می تواند معنی آسیا را تعریف کند؟ (19 ژانویه)
قاتل آبه شینزو به اهداف سیاسی خود رسید (12 ژانویه)
پاکستان و چین دریافتند که اهرم کمی با طالبان دارند (5 ژانویه)